-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ;-ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ;-ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΓΙΑ ΜΑΣ;
-ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;
-ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΙΝΑΜΕ;
-Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ;
-ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ;
-ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Μας λένε πως από το 2008 έχει ξεσπάσει μια πρωτοφανή οικονομική κρίση. Κάτι σαν αναπόφευκτο και φυσικό φαινόμενο. Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Καταρχάς αυτό που αποκαλούν κρίση δεν ξέσπασε το 2008. Το 2008 απλώς κτύπησε τη δική μας πόρτα ως μια τάση εγχώριου αποικιοκρατισμού. Για πολλές δεκαετίες ανάλογες “πρωτοφανείς” κρίσεις μαστίζουν ολόκληρες περιοχές και λαούς ανα την υφήλιο. Είναι όντως ανεξέλεγκτες κρίσεις ή ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός των καπιταλιστικών μονοπωλίων σε συνεργασία με τις κατά τόπους χειραγωγούμενες κυβερνήσεις, που επιδιώκουν τη φτωχοποίηση και τη δυνάστευση των λαών; Αυτό που ζούμε είναι μόνο έστω η κρίση ενός οικονομικοπολιτικού συστήματος ή βιώνουμε και συνειδητοποιούμε μια βαθύτερη δυσλειτουργία της καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, που μας καθιστά ανίκανους να κρίνουμε, να ενεργούμε και να θεωρούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε; Εντέλει αυτού του είδους οι κρίσεις δεν είναι κάποια απρόβλεπτα βραχυκυκλώματα του κυρίαρχου συστήματος αλλά αντιθέτως αποτελούν τα θεμελιακά χαρακτηριστικά του.
Η αστική δημοκρατία, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι πολιτικοί εγκληματίες, που κινούν αυτόν το μηχανισμό της λαϊκής εξαθλίωσης, δε μπορεί να είναι συγχρόνως και η λύση για το σταμάτημά του. Οι εκλογές αποτελούν μια διαδικασία μετάθεσης της ευθύνης της ίδιας σου της ζωής στα χέρια τρίτων. Ουσιαστικά παραδίδεις τον πολιτικό σου οπλισμό στον εχθρό σου. Η ανικανότητα του σημερινού πολιτικού συστήματος δεν είναι θέμα επιλογής προσώπων αλλά πρόβλημα της δομής του. Ότι νερό και να βάλεις σε έναν σάπιο σωλήνα θα βγει βρόμικο.
Έτσι το διαβρωμένο σύστημα έχει την τάση να διαβρώνει και ότι έρχεται σε επαφή μαζί του, όπως τα εργατικά συνδικάτα. Που ενώ ο πρωταρχικός τους στόχος ήταν να αντιπαλέψουν το πολιτικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα για το καλό των εργατών, καταντήσαν φυτώρια μελλοντικών πολιτικάντηδων και χωροφύλακες των εργατικών αγώνων. Οι ηγεσίες τους χρησιμοποιούν τον κόσμο της εργασίας για επίδειξη δύναμης, πιέζοντας το πολιτικό κατεστημένο και επιδιώκοντας προσωπικά οφέλη κάτω από το τραπέζι. Διαχειρίζονται ουσιαστικά τους αγώνες μέσω μονοήμερων απεργιών-εκδρομών ως βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Για πότε φυλάνε τις άγριες απεργίες διαρκείας και την διεθνιστική συμπόρευση;
Φυσικά η δουλειά των κομμάτων και των συνδικάτων δε θα ήταν τόσο αποτελεσματική χωρίς την αρωγή των καθεστωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν καλύπτουν μόνο τη βρομοδουλειά των άλλων μέσω της συστηματικής προπαγάνδας, της διαρκής παραπληροφόρησης και της καθοδήγησης του πληθυσμού προς ένα lumpen lifestyle, αλλά αποτελούν μέρος αυτής της διαπλεκόμενης εξουσίας.
Καθημερινά προσπαθούνε να μας πείσουν πως φταίνε οι μετανάστες που πεινάμε. Μήπως όμως φταίμε εμείς που πεινάνε οι μετανάστες; Το συντριπτικό ποσοστό των μεταναστών εγκαταλείπουν αναγκαστικά τις εστίες τους, είτε γιατί βρέθηκαν ξαφνικά στο μέσο ενός πεδίου μάχης, είτε λόγω της έλλειψης βασικών αγαθών και μιας γενικότερης υποβάθμισης του βιοτικού τους επιπέδου, αποτελέσματα του επεκτατισμού του καπιταλιστικού συστήματος. Η επιθυμία του ανθρώπου για μια καλύτερη ζωή, που ωθεί τους πληθυσμούς από την Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική προς τον πλουσιότερο δυτικό κόσμο, η ίδια αυτή επιθυμία ωθεί και τους πληθυσμούς από τη νότια και ανατολική Ευρώπη προς τη βόρεια Ευρώπη, τις Η.Π.Α και την Αυστραλία. Πάνω σε αυτήν την ανάγκη οι καπιταλιστές έχουν στήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο διακίνησης φθηνών εργατικών χεριών, ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Ταυτόχρονα οι πληθυσμοί μεταναστών, χρησιμεύουν και χρησιμοποιούνται από την εξουσία της κάθε χώρας, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και σάκοι του μποξ ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες κάθε φορά.
Η ευεργετική διαδικασία της ώσμωσης των λαών και των πολιτισμών, που αυτές οι μετακινήσεις προκαλούν, μπλοκάρονται συστηματικά από ιδεολογήματα περί καθαρότητας της φυλής και πόλεμο των πολιτισμών, μέρος μιας ευρύτερης συντηρητικοποίησης των πληθυσμών που μαστίζονται σήμερα από την οικονομική δυσπραγία. Με τη γκεμπελική προπαγάνδα και το λαϊκισμό, τα φασιστικά κόμματα και οι παρατρεχάμενες οργανώσεις εκμεταλλευόμενα την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και το αίσθημα ανημπόριας του σημερινού ανθρώπου, του προσφέρουν ένα εικονικό καταφύγιο, στο οποίο αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται μέσα του εγκλωβισμένος ως ένας καινούργιος εν δυνάμει στόχος τους. Όσο αφορά την ελληνική πραγματικότητα όλα τα ακροδεξιά κόμματα (όπως η σημερινή χρυσή αυγή, το χθεσινό λ.α.ο.ς και η ε.π.ε.ν) ψαρεύουν κόσμο παρουσιάζοντας ένα μόρφωμα πατριωτικού χριστιανικού εθνικισμού, με αρλούμπες βυζαντισμού και διαστρεβλωμένου αρχαιοελληνικού μεγαλείου, χωρίς ωστόσο να καταφέρνουν να αποκρύψουν το φασιστικό και εθνικοσοσιαλιστικό τους χαρακτήρα. Οι νεοναζιστές εκφράζουν με τη σειρά τους τον καιροσκοπισμό των βασιλοφρόνων, των κατοχικών συνεργατών, του μετεμφυλιακού παρακράτους και των χουντικών. Με όποιο πρόσωπο και αν εμφανίζονται, η αφετηρία τους παραμένει ίδια: φόβος και μίσος.
Στην κοινωνία μας με τον καταιγισμό νεο-αναγκών (επέλεξε κόμμα, επέλεξε κανάλι, επέλεξε σαμπουάν κλπ) ο άνθρωπος αποπροσανατολίζεται από τις βασικές του ανάγκες και την ελεύθερη ανάπτυξή του. Εκπαιδεύεται εκβιαζόμενος να επιλέξει ανάμεσα στο να ακολουθήσει κάποιον ορθόδοξο τρόπο ζωής ή να ζήσει απόβλητος ενός υπάκουου πληθυσμού. Και πάντοτε ένα καθεστώς έχει τα μέσα για να σε συμμορφώνει: γενικευμένη προπαγάνδα, λογοκρισία, καταστολή, τρομοκρατία, ξυλοδαρμούς, διώξεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Πέρα όμως από την ελευθερία που σου υφαρπάζει το σύστημα, χρειάζεται να μας γίνει συνείδηση, ότι μεγάλο μέρος της ελευθερίας μας, το παραδίδουμε εμείς οι ίδιοι μέσα από τις καθημερινές μας αποφάσεις και επιλογές.
Αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης δε μπορούμε να αλλάξουμε τρόπο δράσης, ώστε σταδιακά να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Σε μία πορεία προσωπικής χειραφέτησης, χρειάζεται να συμπορευτούμε και να αυτοοργανώσουμε συλλογικές δράσεις. Να ικανοποιήσουμε με δημιουργικό τρόπο τις βασικές μας ανάγκες για τροφή, στέγη, εργασία, συντροφικότητα, κοινωνικότητα και αγάπη. Καλούμαστε να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στο όνομα του κέρδους.
Να επιχειρήσουμε αντιεμπορικά ανταλλακτικά παζάρια αγαθών, καλλιέργειες αγροτικών προϊόντων (αλλάζοντας διατροφικές συνήθειες), απαλλοτρίωση και μποϊκοτάζ πολυεθνικών καταστημάτων, ιδιοπαρασκευή προϊόντων και συλλογικές κουζίνες. Να αλλάξουμε νοοτροπία και να σταθούμε με ανοιχτότητα απέναντι στους άστεγους δείχνοντας έμπρακτη αλληλεγγύη και φιλοξενία. Να προχωρήσουμε σε καταλήψεις για την αξιοποίηση εγκαταλελειμμένων και αδρανών κτιρίων μετατρέποντάς τα σε ελεύθερους ζωντανούς χώρους. Να εναντιωθούμε στους νόμους που απαγορεύουν την ελεύθερη διαβίωση και κατασκήνωση στην ύπαιθρο, υποστηρίζοντας αυτόν τον τρόπο ζωής.
Επίσης υπάρχει ανάγκη να πάψει να συνδέεται η επιθυμία για εργασία αποκλειστικά με το κέρδος. Οι περισσότεροι εκτελούν την εργασία τους ως αγγαρεία μη αντλώντας από αυτήν ικανοποίηση, υποβαθμίζοντας έτσι τη ψυχική τους υγεία, την παροχή των υπηρεσιών και την προσφορά στην πρόοδο της κοινότητας προς όφελος του συστήματος. Σε αυτό παίζει ρόλο και η σχολική εκπαίδευση που υιοθετεί την πεποίθηση ότι κάποιες εργασίες είναι ωφελιμότερες από κάποιες άλλες στη ζωή μιας κοινότητας, λειτουργεί ως προθάλαμος των εταιριών και κατευθύνει μονομερώς τους νέους σε συγκεκριμένα επαγγέλματα κοινωνικού κύρους απομακρύνοντάς τους από την χειρωναξία και την δημιουργία. Απέναντι σε αυτές τις λογικές και μέσα στις συνθήκες της διαρκώς αυξανόμενης ανεργίας να προτάξουμε την αλληλεγγύη, με ανταλλαγή προσφερόμενων υπηρεσιών υπερασπίζοντας την χρηστική αξία της εργασίας και όχι την κοστολόγησή της.
Όλες αυτές οι δράσεις πέρα από την πρακτικότητά τους, ευνοούν και ενισχύουν την συντροφικότητα και δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς αγάπης και ενδιαφέροντος μεταξύ των ανθρώπων. Και το ίδιο το κείμενο αυτό, είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συλλογικής δράσης αυτοοργάνωσης και μιας γενικότερης προσπάθειας κοινωνικοποίησης και αλληλεπίδρασης πάνω σε κοινές ανάγκες, προβλήματα και ανησυχίες._
συλλογικότητα ΑΝΤΑΡΑ
11 – 10 – 2012
